LA VIE DONNÉE EN RANÇON (Mc. 10,45; Mt. 20,28)
« Filius hominis non venit ut ministraretur ei, sed ut ministraret et daret animam suam redemptionem pro multis », και δούναι τήν ψυχήν «ύτοΰ λΰτρον αντί πολλών (Me. 10,45; Mt. 20,28). Cum praeter hune textum, alter tantummodo apud Synopticos reperiatur in quo Christus mentem suam de mortis suae con...
| Authors: | ; |
|---|---|
| Format: | Electronic Article |
| Language: | French |
| Check availability: | HBZ Gateway |
| Journals Online & Print: | Drawer...
|
| Fernleihe: | Fernleihe für die Fachinformationsdienste |
| Published: |
Peeters
1923
|
| In: |
Biblica
Year: 1923, Volume: 4, Issue: 1, Pages: 3-40 |
| Online Access: |
Volltext (lizenzpflichtig) |
| Summary: | « Filius hominis non venit ut ministraretur ei, sed ut ministraret et daret animam suam redemptionem pro multis », και δούναι τήν ψυχήν «ύτοΰ λΰτρον αντί πολλών (Me. 10,45; Mt. 20,28). Cum praeter hune textum, alter tantummodo apud Synopticos reperiatur in quo Christus mentem suam de mortis suae consilio ac ratione patefaciat et se pro mundi salute vitam daturum declaret, nemo non videt quanti sit momenti genuinum huius sententiae sensum percipere. Estne vox ilia λΰτρον stricte accipienda pro «pretio libertatis», ita ut significetur homines soluto a Christo pretio, id est morte Christi propitiatoVia et satisfactoria, de peccati servitute redimendos esse ? An potius, ut muí ti recentiores protestantes contendunt, nihil aliud intelligendum est nisi peccati servos in libertatem opera Christi quoquo modo vindicandos ? Si primum inquirimus quae sint huius vocabuli significatio et usus apud Septuaginta, facili negotio apparet λΰτρον in Veteri Testamento semper expressam « pretil » notionem retiñere et saepe verbo ΊΒ5 cui « expiandi » vis inest, responderé. Eodem etiam modo vox λΰτρον turn a classicis scriptoribus turn in vulgari lingua usurpatur. Doctrina quoque evangélica suadet, imo cogit, ut pleniorem hanc vocis acceptionem teneamus. Docet enim Christus homines misère peccati causa periisse et peccatorem, postquam vitam aeternam in peccati poenam amiserit, nul lam pro anima sua commutationem (αντάλλαγμα) dare posse; sed ipse venit ut salvum faceret quod perierat, propriam scilicet vitam daturus tanquam animarum commutationem et pretium (λΰτρον αντί πολλών). Hoc idem elucet ex traditionibus vulgo tune temporis apud Iudaeos receptis de iustorum meritis et de vi propitiatoria quam coram Deo habet mors innocentis ultro pro nocentibus oblata: unde audita voce λΰτρφ, statim intellexerunt Apostoli Christum velle morte sua iustitiam divinam placare, delicia mundi dejere, pacem Deum inter et peccatores concillare et sic homines plena perfectaque redemptíone salvare. Augetur autem vis vocis cum additur αντί πολλών. De nexu horum verborum cum antecedentibus disputari quidem potest, facilior tarnen videtur constructio quam ipsa verborum positio suadet : λΰτρον αντί πολλών, id est pretium quod tanti valet quantum ad multorum debitum solvendum et libertatem obtinendam requiritur. Πολλοί autem hic non tarn « multos » quam « multitudinetn » significare, turn ex contextu, turn ex relatione ad Isaiam 53. 1.1-12 probatur. Multa autem adversarii obiiciunt ut expiationem de medio tollant, sed frustra : ñeque enim obscure locutus est Christus, ñeque condicio posterius a Christo obiective implenda prohibere debuit quominus peccata, positis ex parte paenitentis condicionibus mere subieciivis, prius remiserit, ñeque verum est λΰτρον praebere figuram quae male cum reliqua sententia cohoereat aut doctrinam quae « paulinismum » sapiat, ñeque ansa datur errori de pretio daemonibus offerendo, etc. lure ergo haec Christi sententia inter praecipua fundamenta catholicae doctrinae de Redemptione recensetur. |
|---|---|
| ISSN: | 2385-2062 |
| Contains: | Enthalten in: Biblica
|