LE SYMBOLISME DU SACRIFICE EXPIATOIRE EN ISRAËL
Cum Israelita pius ac paenitens atrium templi ingrediebatur sacrificium pro peccato oblaturus, quanam tune mente movebatur, quid tandem in eo ritu adimplendo videbat quo facilius et efficacius intentum finem, peccati scilicet remissionem, obtinere speraret? Quae quaestio certe nova non est; sed ex r...
| Main Author: | |
|---|---|
| Format: | Electronic Article |
| Language: | French |
| Check availability: | HBZ Gateway |
| Journals Online & Print: | Drawer...
|
| Fernleihe: | Fernleihe für die Fachinformationsdienste |
| Published: |
Peeters
1921
|
| In: |
Biblica
Year: 1921, Volume: 2, Issue: 2, Pages: 141-169 |
| Online Access: |
Volltext (lizenzpflichtig) |
| Summary: | Cum Israelita pius ac paenitens atrium templi ingrediebatur sacrificium pro peccato oblaturus, quanam tune mente movebatur, quid tandem in eo ritu adimplendo videbat quo facilius et efficacius intentum finem, peccati scilicet remissionem, obtinere speraret? Quae quaestio certe nova non est; sed ex recentioribus eruditorum et peritorum virorum laboribus qui investigandis sacris antiquorum populorum, praecipue Semiticorum, institutis et traditionibus operam dederunt, nova lux eftulget quae ad sacros Hebraeorum ritus melius profundiusque intellegendos non parum conferre videtur (p. 142). I. Arcendae primum sunt quaedam falsae sententiae quas de origine et natura sacrificii apud Hebraeos non pauci critici « independentes » hodie tenent. 1. Sacrificium tamquam cibum numini oblatum fuisse, sicut apud Assyros multosque alios populos, ita etiam apud Hebraeos asserunt Stade, Marti, Wellhausen. Fatentur quidem Leviticum ab illo errore immunem esse, at contendunt librum illum, quo puriorem perfectioremque doctrinam tradit, eo recentiori aetati ortum habuisse. Sed eiusmodi placita historicae veritati minime consentanea sunt (p. 144 s.). 2. Alii frustra asseverant sacrificium nihil aliud significare posse nisi cultum. defunctis exhibitum (p. 145-147). 3. Celebrior est eorum opinio qui, auctore praecipue R. Smith, originem omnium sacrificiorum repetunt a communione, stricto sensu accepta, qua fideles, ut vitae divinae participes fiant, animalis cuiusdam, vulgo apud Americae tribus totem dicti, carnes manducant sanguinemque bibunt. Sed, quanquam multa apud R. Smith accurate descripta et acute observata reperiuntur, quae nobis postea subsidio erunt, tamen systema illud, tum universe sumptum, tum speciatim quod ad Hebraeos attinet, reiciendum est (p. 148-151). 4. Quidam, nimia diffidentia ducti, minus recte volunt sacrificii vim propitiatoriam ex sola Dei voluntate pendere quin ulla in ipso signo specialis convenientia pro tali fine inveniatur (p. 151). 5. Neque concedendum est ullam omnino deprehendi contradictionem inter ea quae Lex praecipit et ea quae Prophetae de sacrificiis docent (p. 151-153). II, A. — Exclusis ergo falsis sententiis quae hodie tot criticis non infimae notae perplacent, veram doctrinam statuamus, et primum videamus quid ad generalem cruenti sacrificii rationem pertineat. 1. Sacrificium est munus seu tributum Deo tanquam rerum omnium Domino ab homine tamquam servo oblatum: quod indicatur quidem ex nomine (ההבם), definitur vero ex luculenta Sacrae Scripturae doctrina (p. 153-6). 2. Maxime autem attendenda est effusio sanguinis, quae in omni sacrificio tanquam conditio sine qua non a Lege exigitur: sanguis tanti honoris tantique pretii apud Deum habetur, ut homo ab eo sumendo vel quomodocunque ad profanos υsus convertendo abstinere prorsus iubeatur; altari enim reservatur ut ibi Israelitae piaculo sit: Lev. 17, 10-14 (p. 156 s.). 3. Cur sanguis sit altari reservandus, primum generalis haec ratio redditur : sanguis est ipsa anima seu vita, auctori ergo vitae in supremae potestatis testimonium offerendus est (p. 157-160). 4. Pressius autem declaratur cur et quomodo sanguis propitiatorius fiat, videlicet quia per animam expiat. Quibus verbis exprimitur arctissimus nexus inter animam seu vitam victimae et hominis animam, vi cuius sanguis ipsam hominis vitam aliquo modo repraesentat (p. 160 s.). 5. Nexus iste expressius significatur in versione graeca, quae diserte tradit sanguinem vices gerere ipsius animae. Idem habetur ex Targum Onkelos, versione syriaca, latina, et ex antiquioribus interpretibus (p. 162 s.). 6. Hue autem pertinent innumera testimonia quae ostendunt qualis et quanta fuerit apud populos Semiticos vis figurativa et symbolica sanguinis in firmandis amicitiis et foederibus contrahendis. Homo homini amicus fieri posse non videbatur, nisi sanguinis eiusdem participatio eos tandem vere germanos fecisset. Quem in finem, loco sanguinis humani sanguis victimae in usum veniebat. Naturale autem est hominis internos animi sensus et affectus erga Deum exterius iisdem ritibus iisdemque signis manifestare quibus erga similes assuefactus est, et Deus ipse homines humano modo alloqui et cum eis patrio eorum more versari foederaque inire dignatus est. Quae cum ita sint, nemo non videt sacrificium esse quandam vicariam oblationem qua victimae sanguis ipsius offerentis sanguinem coram Deo repraesentat. Haec autem oblatio vicaria per se nullo modo naturam poenae luendae induit; sanguis enim tantummodo desiderium unionis et amoris ex parte hominis significat. Quo significandi modo cum nihil sollemnius, nihil expressius vividiusque inter homines reperiri possit, facile intellegitur cur etiam apud Deum sacrificium tanta virtute pollere pii Israelitae semper persuasum habuerint (p. 163-169). II, B. — Eadem principia vim et naturam sacrificii expiatorii explicant, sicut mox videbimus (in parte secunda). |
|---|---|
| ISSN: | 2385-2062 |
| Contains: | Enthalten in: Biblica
|