De typica apud Chrysostomum prophetia
Prophetia nonnumquam a Chrysostomo sensus ipse typicus dicitur, ita tamen ut e contexta oratione appareat prophetiam intelligi non verbo tenus expressam, sed rebus ipsis figuratam. Hoc declaratur adhibita ad exemplum expositione Chrysostomica Mt. 2, 15, ubi Oseae testimonium ab Evangelista allegatum...
| Main Author: | |
|---|---|
| Format: | Electronic Article |
| Language: | English |
| Check availability: | HBZ Gateway |
| Fernleihe: | Fernleihe für die Fachinformationsdienste |
| Published: |
Ed. Pontificia Univ. Gregoriana
1943
|
| In: |
Gregorianum
Year: 1943, Volume: 24, Issue: 1, Pages: 62-77 |
| Online Access: |
Volltext (lizenzpflichtig) |
| Summary: | Prophetia nonnumquam a Chrysostomo sensus ipse typicus dicitur, ita tamen ut e contexta oratione appareat prophetiam intelligi non verbo tenus expressam, sed rebus ipsis figuratam. Hoc declaratur adhibita ad exemplum expositione Chrysostomica Mt. 2, 15, ubi Oseae testimonium ab Evangelista allegatum vocat quidem prophetiam, sed quo sensu intelligat ubertim explicat. A Chrysostomo usurpatum dicendi modum apud Latinos etiam facile reperiri exemplis ostenditur, idque merito fieri exinde patet quod in typo tota prophetiae ratio subsistat. Quare Chrysostomus a reliquis non dissidet, eo vel maxime, quod has rebus ipsis delineatas prophetias in Vetere Testamento inde repetat, quod Deus utriusque Testamenti auctor rerumque Dominus ita omnia sapienter disposuerit, ut Veteris Testamenti res, personae, eventus saepe Novi Testamenti futuras res, personas, eventus adumbrarent, idque litteris ipsis consignaretur: quod clarissimis exemplis probat. Sed cur Deus utroque prophetiae genere uti voluerit, e rerum significatarum excellentia explicat Chrysostomus, aliique eiusdem scholae antiochenae asseclae: cum enim essent res summae, humanae intelligentiae viribus imperviae et incredibiles, ad ea credenda oportuit paulatim homines praeparari, quasi iudicio aurium et oculorum: et testimoniis, et figuris. Sic Lex Vetus erat verus ad Christum paedagogus. Quod subtiliter exponit. Insuper, modus, quo figuras esse Deus significat, admirabilis est et multiplex: alias enim eventus quidem sunt naturales, sed ita disponuntur, ut ad res futuras significandas sint aptissimi; alias narratio ipsa divino consilio ita componitur, ut ea exstent quae ad significanda futura conferunt, alia silentio premantur, quae in typo sunt quidem, sed in antitypo non exsistent (ut in Melchisedech); alias tandem figurae ipsae aut prorsus ordinem naturalem excedunt, aut singularem divinum interventum exigunt. Neque huc facit illa quaestio an scriptor sacer haec narrans sensus prophetici conscius sit, cum hic de divino Spiritus Sancti in his consignandis consilio agatur. Hinc etiam patet, typum — utpote delineationem praeviam et futurorum adumbrationem — desumi e praeviso antitypo cui subservit, non contra: quare non dicitur Filius Dei assimilatus esse sacerdoti et regi Melchisedech, sed contra Melchisedech Filio Dei. Animadvertit praeterea Chrysostomus, cum longe excellentior typo sit antitypus, in hoc plurima reperiri, quae typus exhibere non potest. Haec eadem testimoniis declarantur Theodori Mopsuesteni, vel maxime autem Severiani Gabalensis, qui etiam verbo tenus Chrysostomi vestigiis haeret. Iuverint haec ad melius intelligendam et Chrysostomi ipsius mentem et Scholae Antiochenae ϑεωϱίαν quae non est incerta aliqua speculatio, sed sensu historico firmiter retento, solide superstructa veritatis altioris (qualis est antitypus) meditatio. |
|---|---|
| Contains: | Enthalten in: Gregorianum
|