| Summary: | Controversia de natura Dei secundum Platonem Eiusque habitudine ad ideas mundumque tum solum dirimi potest, si eius theologia ex integra ipsius philosophia spectatur. Cuius indoles his notis insignitur: primo, Plato non minus philosophus quam poeta est, secundo, non minus theoretico-metaphysicus quam vir religioso-ethicus est, tertio non obstante ingeniosa productivitate ex antecedentibus tamen philosophis ubertim haurit, quarto per totam vitam quaerens nunquam ad absolutum quid pervenit, quinto primario in metaphysicam realitatem, quae conceptus universales adaequat, indagat, sexto, non obstante hoc intellectualismo inquisitionem veritatis fini practico subordinat. Quibus praemissis iam intelligitur, Deum, utpote apicem pyramidis idearum, esse ens realissimum, necessarium, aeternum, simplex, spirituale. Ast vi huius deductionis ens abstractum, universale, impersonale esse videtur. Procedente evolutione huic staticae idearum considerationi feliciter dynamica sufficitur: Deus, causa universalis omnis veri, boni, entis, cognitione sapientiaque summa praeditus est, persona est. Sequuntur hanc centralem argumentationem complures aliae viae demonstrandi exsistentiam Entis motoris, incausati, sapientissimi, sanctissimi. Naturam attributaque Dei Eiusque relationem ad res finitas si quaesieris, omnes antiquitatis philosophos, Aristotele non excepto, Plato facile vincit. Deus, ut persona conscia, mundum transcendit, infinita perfectione, absoluta sanctitate, summa immutabilitate gaudet. Qua bonitate mundum primo ordinavit, eadem paterna cura et toti et singulis quibusque providet.
|
|---|