English and American Modernism: PART I. Modernism, the Creeds and Christology
Modernismus inter Anglicanos Angliae et Americae. — Pars I. Modernismus, Symbola et Christologia. — Finis Auctoris est exponere quomodo se habeat Modernismus inter Anglicanos nostrae aetatis, ut, dum sermo fit de reditu populorum anglica lingua loquentium ad Ecclesiam catholicam, ac praesertim de qu...
| Main Author: | |
|---|---|
| Format: | Electronic Article |
| Language: | English |
| Check availability: | HBZ Gateway |
| Fernleihe: | Fernleihe für die Fachinformationsdienste |
| Published: |
Ed. Pontificia Univ. Gregoriana
1927
|
| In: |
Gregorianum
Year: 1927, Volume: 8, Issue: 1, Pages: 23-40 |
| Online Access: |
Volltext (lizenzpflichtig) |
| Summary: | Modernismus inter Anglicanos Angliae et Americae. — Pars I. Modernismus, Symbola et Christologia. — Finis Auctoris est exponere quomodo se habeat Modernismus inter Anglicanos nostrae aetatis, ut, dum sermo fit de reditu populorum anglica lingua loquentium ad Ecclesiam catholicam, ac praesertim de quadam eorum fractione, quos vocant « Anglo-Catholicos », verba et facta rectius interpretari possimus. Censet A. in Anglia et America Modernismum quasi quamdam pestem ita multorum Anglicanorum animos invasisse ut spem praecludat reditus illius quem tantopere catholici desiderant et tam studiosa oratione a Deo petunt. Ratio autem est quod modernistarum mentes ad fidem iterum accedere vix aut ne vix quidem possunt; existimant enim se ultra fidem processisse et devenisse ad puriorem et altiorem veritatem; asseverant se « nucleum » revelatarum veritatum retinere, abiecto cortice mythorum, superstitionum, mysteriorum et miraculorum. Dum Christus hortatur nos ut puerorum simplicem animum imitemur, ipsi auctoritatem omnem et magisterium repudiant. Non definit A. Modernismum, quoniam, dum describitur quomodo neget veritatis catholicae doctrinas, quomodo se habeat erga Symbolum fidei et integrum ordinem supernaturalem, satis iam notum fit, eo exsurgente resurgere omnes antiquas haereses. A. I. — Auctori licuit adesse annuo Conventui Anglorum modernistarum (Oxonii, anno 1925). In quo audivit disserentes de quaestionibus quae in nostris catholicis Theodiceis tractantur: quomodo in Deum credamus; quid de Deo credamus. Miratus est autem nihil prorsus dictum esse de argumentis quibus S. Thomas probat Deum exsistere. Ad solam « experientiam religiosam » appellatum est; ex qua sane nulla certitudo, sed mera probabilitas oriri potest. — Deum vero neque ut omnipotentem, neque ut omnia scientem, neque ut ubique praesentem descripserunt, cum neque « experientia religiosa » neque sensus divina attributa percipere possit. Vere mirum erat audire eos qui catholicos credulitatis accusant, fundamentum fidei ponere « religiosam experientiam », quae toties iam atque etiam recens apparuit esse fons superstitionum homine indignarum. Satis est meminisse Mormonismum, « Christian Science », cetera. Quam suam mirationem cum A. coram omnibus invitatus expressisset, responderunt, multos revera timere ne ex illa methodo et ex « nova » quam dicunt « psychologia » grave periculum crearetur fidei. Religiosam enim experientiam dicit nova illa psychologia nihil tandem aliud esse quam animi quamdam commotionem, ad eam ergo non esse attendendum, nihil ex ea probari. Quidam orator in Oxoniensi Modernistarum Conventu anno 1924 sic locutus est de « nova psychologia » : « Imminet nostris diebus pugna inter religionem et psychologiam, maxime illam quam nunc vocant « novam psychologiam », quae conatur investigare tum occulta motiva actionum humanarum, tum praesertim fontes occultos fidei. Quaerit illa psychologia, e. gr. num oratio aliud sit quam auto-suggestio, num religio non sit puerilis modus vitam aestimandi, nevrosis, cetera ». Viros autem de quibus sermo est in S. Scriptura, S. Paulum, Iobum, Ecclesiasten, examini accurato subiecit eosque iudicavit omnes nervis laboravisse; ausa est ipsam perfectam Christi Domini naturam analysi submittere blasphemiasque suas proponere ut conclusiones novae scientiae. II. — Exsistitne supernaturale? Si ad verba attendis, utique. Modernistae enim Anglicani nolunt lectores offendere; malunt, prout fieri potest, antiquas voces usurpare iisque vestire novos conceptus. In hoc est maximum periculum. E. gr., negant miracula, dum asseverant se supernaturale minime abicere. Contra, Rev. J. W. Thompson dicit negationem miraculorum conditionem esse ut nostra aetate supernaturale admitti possit a viro exculto. Et a. 1924 Oxonii Rev. J. C. Hardwick dicebat verbum « supernaturale » posse certo usurpari ad designandas altiores formas exsistentiae, quales sunt vita et intelligentia, quamvis revera conceptus ille possit dici superfluus. — Recesserunt modernistae a crassiori materialismo ultimi saeculi ac libenter agnoscunt spiritualitatem animae et immanentem spiritum divinum in universo creato; hoc autem est quod vocant « supernaturale ». Gratia vero sanctificans non exsistit; solo facto creationis omnes homines sunt filii Dei; non fuit peccatum originale; homo a statu animali ad dignitatem humanam surrexit. III. — Quid autem de Christo sentiant, nunc videamus. — Vitam Christi narrant Evangelia. At modernistarum fundamentale principium est, omnia quae in Evangeliis miraculum sapiant, vel expungenda esse, vel explicanda; critica ergo utendum esse. Critica vero usi, inveniunt in Novo Testamento tres Christi Domini descriptas figuras: primam, perfecte humanam, miraculis non deformatam, quae historica est; alteram, qualem sibi S. Paulus propriam effinxit; tertiam, praeexsistentem Christum, Verbum, ignoti philosophi Ephesini illius qui dictus est esse Ioannes Apostolus. Criticae illius exitus hic est. Christus est purus homo, non est Deus. Traditionalis doctrina est abicienda; immo asseverat Prof. Kirsopp Lake: « Iesus nunquam se dixit Deum » et addit: « Doctrina quae centrum est theologiae catholicae, ignota erat Iesu et illis discipulis qui primum de eius vita rettulerunt ». De Natali die festo Domini alius scribit: « Adoratio Iesu Infantis idololatria est ». — Quid ergo cogitant cum Iesum « divinum » dicunt? Dr. Major ait: « Divinitas Christi apparuit in eius perfecta humanitate. Non est abyssus magna inter divinam naturam et humanam generaliter consideratam... Solus ille potest credere Incarnationem, cui persuasum est relatione intima coniungi inter se ubique in natura rerum divinum et humanum... (Ceterum) Iesus non se dixit Filium Dei sensu metaphysico, sed sensu morali... ». Nil mirum si modernistae negant Christi divinam potentiam et scientiam. Decanus Rashdall: « Nulla est ratio, inquit, cur supponamus Iesum plura scivisse quam aequales suos de vera scientifica explicatione morborum mentalium qui tunc solebant attribui diabolicae possessioni ». Postquam autem statuerunt Modernistae Iesum censuisse finem mundi esse proximum, hac sola ratione moti ex Evangeliis abscindunt quae Christus dixit de fundatione Ecclesiae, de praedicando Evangelio per universum mundum, de sacramento S. Eucharistiae. « Fieri non potuit ut de his Christus loqueretur, quippe qui persuasus esset finem mundi adfuturum priusquam haec opere possent compleri ». Et inter plura: « Valde miratus esset Christus in ultima cena, si quis ei dixisset hanc cenam qua amicis valediceret, fore aliquando sacramentum et sacrificium in Ecclesia quadam de qua fundanda nunquam cogitaverat! ». Et de doctrina Christi morali similia loquuntur. Sic anglicanus episcopus: « Si Christus potuisset praevidere conditiones nostrae aetatis, non locutus esset, ut fecit, de divortio ». Atque dolendum est quod etiam viri qui se dicunt « Anglo-catholicos » (ergo magis vicinos Ecclesiae catholicae) saepe affecti sint his modernistarum ideis de scientia Christi. B. — Quid ergo sentiunt Anglicani modernistae de symbolis fidei quae in functionibus suae ecclesiae debent aliquando recitare? Evidens est eos non credere symbolorum articulos quos recitant. Certum est modernistas non habere symbolum ut fidei genuinae testimonium; illud in functionibus retinent, affectibus magis quam rationibus moti. Hae sunt reliquiae antiquae fidei, quae nunc habentur ut testes traditionis et historiae fidei, quales sunt etiam illae ruinae abbatiarum anglicarum quae tempore conciderunt. Si quis ut Decanus Inge ad extremas modernistarum partes pertinet, symbolum habet ut meram tesseram admissionis ad ecclesiae cathedram; admissus, iam ex cathedra negat quae ad altare symbolo professus est. Quoniam antiquae fidei aedificium a scientia moderna disruptum et conquassatum concidit, nunc in cathedra docet Modernista quam vocat « instaurationem », « [re-]interpretationem » symboli; sed illa instauratio est pura negatio, interpretatio est ita falsa ut sensus novus ne minimam quidem habeat relationem similitudinis cum sententia primigenia. Et cum iam fere nemo sit inter modernistas qui Nicaenum vel Apostolorum symbolum approbare possit, reliquum est ut eius recitatio sit « testimonium fidelitatis erga Ecclesiam et divinum eius Caput et agnitio generalis unitatis in fide fundamentali ». At difficile est scire quid maneat ex « fundamentali fide christiana », postquam modernistae compleverunt illius fidei « instaurationem ». Dr. Park: « Gaudet, inquit, modernista libera conscientia recitans antiquas formulas et testimonium fert unitati fidei quae eadem est « heri, hodie et in saecula », quamvis intellectuales conceptus antiquis verbis involuti volventibus annis mutentur ». Iterum: « Repetunt modernistae ex animo antiqua verba, sed unumquemque fidei articulum interpretantur ». Et americanus episcopus Dr. Lawrence subtili quadam utens mentali restrictione et duplicitate, quam quidam falso decepti Iesuitarum casuisticae propriam esse dicunt, monet modernistas cler ... |
|---|---|
| Contains: | Enthalten in: Gregorianum
|