Le Bienheureux Robert Bellarmin et les ordres religieux : IV. Les ordres monastiques

Qua benevolentia ordines mendicantes, eadem omnino prosecutus est B. Bellarminus monasticos, eos videlicet qui contemplationi ex proprio fine vacant. 1. Sanctum Benedictum, monachorum Occidentis patriarcham, summo pretio et honore habuit eiusque laudibus et cultu delectabatur. Quo tempore Capuae arc...

Full description

Saved in:  
Bibliographic Details
Main Author: Le Bachelet, Xavier (Author)
Format: Electronic Article
Language:French
Check availability: HBZ Gateway
Fernleihe:Fernleihe für die Fachinformationsdienste
Published: Ed. Pontificia Univ. Gregoriana 1926
In: Gregorianum
Year: 1926, Volume: 7, Issue: 2, Pages: 169-202
Online Access: Volltext (lizenzpflichtig)

MARC

LEADER 00000naa a22000002 4500
001 1789266777
003 DE-627
005 20220211052803.0
007 cr uuu---uuuuu
008 220211s1926 xx |||||o 00| ||fre c
035 |a (DE-627)1789266777 
035 |a (DE-599)KXP1789266777 
040 |a DE-627  |b ger  |c DE-627  |e rda 
041 |a fre 
084 |a 1  |2 ssgn 
100 1 |a Le Bachelet, Xavier  |e VerfasserIn  |4 aut 
245 1 3 |a Le Bienheureux Robert Bellarmin et les ordres religieux : IV. Les ordres monastiques 
264 1 |c 1926 
336 |a Text  |b txt  |2 rdacontent 
337 |a Computermedien  |b c  |2 rdamedia 
338 |a Online-Ressource  |b cr  |2 rdacarrier 
520 |a Qua benevolentia ordines mendicantes, eadem omnino prosecutus est B. Bellarminus monasticos, eos videlicet qui contemplationi ex proprio fine vacant. 1. Sanctum Benedictum, monachorum Occidentis patriarcham, summo pretio et honore habuit eiusque laudibus et cultu delectabatur. Quo tempore Capuae archiepiscopus conversatus est, cum monachis Cassinensibus humane egit eosque uti magistros atque, ut videtur adiutores in re rustica habuit, redditibus mensae archiepiscopalis inde auctis. Ab istis autem monachis quanti ipse aestimaretur, apparet e quibusdam libris ipsi tunc dicatis. Epistolare commercium illi fuit cum multis abbatibus ordinis sancti Benedicti, sive ad commendandos religiosos, ut in epistola ad abbatem generalem benedictinorum Hispaniae, sive ad fovendam unionem, ut in congregatione anglicana, sive ad tuendas res aliquorum monasteriorum, ut in gravissima causa D. Balthazar de Dermbach, abbatis Fuldensis, sive ad promovendas reformationes, ut speciatim in negotio abbatiae Sancti-Huberti. In quibus adiunctis, carum illi erat sese orationibus monachorum commendare. 2. Singulas familiae benedictinae congregationes, Camaldulensem, Vallisumbrosanam et reliquas, aequo favore amplexus est, at speciali Coelestinos, quorum protector ex officio exstitit. Quorum gratitudinem sibi conciliavit optimis ordinationibus, tum ad tuendam libertatem electionum in capitulis, tum maxime in instituendis novitiatibus separatis et domibus studiorum propriis atque inducendo et sanciendo usu quotidiano mentalis orationis. Quibus institutis quantum commodi hauserit ordo Coelestinorum, testatus est abbas generalis, D. Celsus Amerighi. 3. Negotium omnibus monachis valde proficuum promovit B. Bellarminus cum, ut membrum Sacrae Congregationis Rituum, magnam partem habuit in parando Breviario Monastico reformato. Ipsi enim munus commissum est labores praevios dirigendi, opus revidendi et tandem sanciendi; quod ex variis de hoc negotio litteris illustratur. 4. Carthusiensem ordinem tanquam « viam ad vitam aeternam sublimiorem » esse profitebatur, ideoque religiosos sibi subditos ex alio Ordine ad istum transire lubens permittebat. Porro cum magnis istius instituti viris re aut scriptis coniunctus est, opera sua illis praestita, hoc tantum petito ab aliquo priore, « ut particeps fiam devotarum orationum quas R. V. et sancti fratres fundunt ad Deum ». 5. Ordini Cisterciensium valde addictum sese praebuit B. Bellarminus, ob singularem devotionem qua erga S. Bernardum afficiebatur. Re autem insignia beneficia cisterciensibus viris contulit; ipse vero ab iisdem maximi factus est et proclamatus. At cistercienses reformatos in primis adiuvit, cum fundatorem illorum, D. Ioannem de la Barrière, iniusto iudicio bis damnatum vindicavit et pristino honori et dignitati, mira dexteritate et fortitudine agendo, restituit. 
773 0 8 |i Enthalten in  |t Gregorianum  |d Roma : Ed. Pontificia Univ. Gregoriana, 1920  |g 7(1926), 2, Seite 169-202  |h Online-Ressource  |w (DE-627)786673931  |w (DE-600)2771911-X  |w (DE-576)407313737  |7 nnns 
773 1 8 |g volume:7  |g year:1926  |g number:2  |g pages:169-202 
856 4 0 |u https://www.jstor.org/stable/23569122  |x Verlag  |z lizenzpflichtig  |3 Volltext 
935 |a mteo 
951 |a AR 
ELC |a 1 
ITA |a 1  |t 1 
LOK |0 000 xxxxxcx a22 zn 4500 
LOK |0 001 4055743130 
LOK |0 003 DE-627 
LOK |0 004 1789266777 
LOK |0 005 20220211052803 
LOK |0 008 220211||||||||||||||||ger||||||| 
LOK |0 035   |a (DE-Tue135)IxTheo#2022-02-08#1E7BDCF084671F00F73CE42562062FEABC00A6AF 
LOK |0 040   |a DE-Tue135  |c DE-627  |d DE-Tue135 
LOK |0 092   |o n 
LOK |0 852   |a DE-Tue135 
LOK |0 852 1  |9 00 
LOK |0 935   |a ixzs  |a ixrk  |a zota 
ORI |a SA-MARC-ixtheoa001.raw