| Summary: | Qua benevolentia ordines mendicantes, eadem omnino prosecutus est B. Bellarminus monasticos, eos videlicet qui contemplationi ex proprio fine vacant. 1. Sanctum Benedictum, monachorum Occidentis patriarcham, summo pretio et honore habuit eiusque laudibus et cultu delectabatur. Quo tempore Capuae archiepiscopus conversatus est, cum monachis Cassinensibus humane egit eosque uti magistros atque, ut videtur adiutores in re rustica habuit, redditibus mensae archiepiscopalis inde auctis. Ab istis autem monachis quanti ipse aestimaretur, apparet e quibusdam libris ipsi tunc dicatis. Epistolare commercium illi fuit cum multis abbatibus ordinis sancti Benedicti, sive ad commendandos religiosos, ut in epistola ad abbatem generalem benedictinorum Hispaniae, sive ad fovendam unionem, ut in congregatione anglicana, sive ad tuendas res aliquorum monasteriorum, ut in gravissima causa D. Balthazar de Dermbach, abbatis Fuldensis, sive ad promovendas reformationes, ut speciatim in negotio abbatiae Sancti-Huberti. In quibus adiunctis, carum illi erat sese orationibus monachorum commendare. 2. Singulas familiae benedictinae congregationes, Camaldulensem, Vallisumbrosanam et reliquas, aequo favore amplexus est, at speciali Coelestinos, quorum protector ex officio exstitit. Quorum gratitudinem sibi conciliavit optimis ordinationibus, tum ad tuendam libertatem electionum in capitulis, tum maxime in instituendis novitiatibus separatis et domibus studiorum propriis atque inducendo et sanciendo usu quotidiano mentalis orationis. Quibus institutis quantum commodi hauserit ordo Coelestinorum, testatus est abbas generalis, D. Celsus Amerighi. 3. Negotium omnibus monachis valde proficuum promovit B. Bellarminus cum, ut membrum Sacrae Congregationis Rituum, magnam partem habuit in parando Breviario Monastico reformato. Ipsi enim munus commissum est labores praevios dirigendi, opus revidendi et tandem sanciendi; quod ex variis de hoc negotio litteris illustratur. 4. Carthusiensem ordinem tanquam « viam ad vitam aeternam sublimiorem » esse profitebatur, ideoque religiosos sibi subditos ex alio Ordine ad istum transire lubens permittebat. Porro cum magnis istius instituti viris re aut scriptis coniunctus est, opera sua illis praestita, hoc tantum petito ab aliquo priore, « ut particeps fiam devotarum orationum quas R. V. et sancti fratres fundunt ad Deum ». 5. Ordini Cisterciensium valde addictum sese praebuit B. Bellarminus, ob singularem devotionem qua erga S. Bernardum afficiebatur. Re autem insignia beneficia cisterciensibus viris contulit; ipse vero ab iisdem maximi factus est et proclamatus. At cistercienses reformatos in primis adiuvit, cum fundatorem illorum, D. Ioannem de la Barrière, iniusto iudicio bis damnatum vindicavit et pristino honori et dignitati, mira dexteritate et fortitudine agendo, restituit.
|
|---|