Le Bienheureux Robert Bellarmin et les Ordres religieux: II. Bellarmin et la Compagnie de Jésus
Qualem Beatus Robertus Bellarminus sese habuerit erga Societatem Iesu, in primis exponitur. 1. Ipsi Societas Iesu quasi mater fuit, propriae genitrici Cynthiae Cervini, hac ipsa monente, subrogata; hanc ideo, tanquam bonus filius, plenissimo pietatis sensu per totam vitam prosecutus est. Exhinc spon...
| Main Author: | |
|---|---|
| Format: | Electronic Article |
| Language: | French |
| Check availability: | HBZ Gateway |
| Fernleihe: | Fernleihe für die Fachinformationsdienste |
| Published: |
Ed. Pontificia Univ. Gregoriana
1924
|
| In: |
Gregorianum
Year: 1924, Volume: 5, Issue: 4, Pages: 497-530 |
| Online Access: |
Volltext (lizenzpflichtig) |
| Summary: | Qualem Beatus Robertus Bellarminus sese habuerit erga Societatem Iesu, in primis exponitur. 1. Ipsi Societas Iesu quasi mater fuit, propriae genitrici Cynthiae Cervini, hac ipsa monente, subrogata; hanc ideo, tanquam bonus filius, plenissimo pietatis sensu per totam vitam prosecutus est. Exhinc sponte effluxit specialis amor erga omnes Societatis alumnos tanquam fratres, cum desiderio mutuas ab illis recipiendi vices, seposito quolibet diffidentiae vel timiditatis signo aut obsequii excessu. Neque inde excludebatur specialissimus amor erga illos qui duplici vinculo, spirituali nempe et carnali, cum ipso copulabantur; cuiusmodi exemplum est in litteris ad Fabium Bellarminum nepotem datis. 2. Ex eodem amore intelligere est quam diversimode affectus fuerit B. Bellarminus, cum primo ad cardinaliciam, deinde ad episcopalem dignitatem fuerit evectus. Purpura enim insignitus, Clemente VIII ita iubente, vehementissime doluit, ea certe de causa quia negotium snae salutis iam non ita securum esse censebat, ac multo magis quia sacro collegio adnumeratus, a communi vita et consuetudine suorum fratrum amovebatur. Destinatus vero ad sedem archiepiscopalem Capuanam, non ita doluit, nimirum quia officia pastoris illi magis quadrare videbantur cum officiis quae operarios Societatis ex instituti sui ratione decent. 3. Caeteroquin, renuntiatus Cardinalis aut Episcopus, nullatenus liberum se ab oneribus vitae religiosae existimavit Bellarminus, sed priorum observantiarum, pro posse suo, tenacissimus remansit et mutuae habitudinis cum fratribus suis cupidissimus. Capuae enim conversans, duos Patres sibi comparavit, quibus tanquam operariis in sua dioecesi uteretur; mox. Abbatia S. Benedicti ex favore Summi Pontificis accepta, omnes illius reditus obtulit et, annuente Papa, saltem ecclesiam et domum donavit ad fundandum Collegium Societatis Iesu. Romam autem reversus, sedem penes Collegium Romanum fixit, quo proximius et facilius cum fratribus coniungeretur. Ac tandem, morti proximior factus, expostulavit et consecutus est ut ad suos reverteretur atque inter illos piisime moreretur. 4. Id speciali laude dignum est in amore Beati Bellarmini erga Societatem Iesu, quod fuerit efficax, seu opere comprobatus. Impositam sibi dignitatem nonnisi ad Ecclesiae et Societatis bonum inservire cupiebat. Si qui Societatem tuerentur aut foverent, hos omnes tanquam proprios benefactores gratiarum actionibus et peculiari benevolentia prosequebatur. At multo magis adhuc favebat illis qui fidei vel defendendae vel propagandae ex peculiari officio deputabantur. Mirum sane est quot modis, vel fovendo, vel litteris scriptis consulendo, vel auxilium praebendo, operarios evangelicos adiuverit, sive in Europa, sive in remotissimis mundi partibus; inter quos clarissimi viri eminent, uti P. Trigault apud Sinenses et P. Robertus de Nobili apud Madurenses. 5. Societatem Iesu a Beato Bellarmino praedilectam fuisse ex dictis aliisque exemplis manifestissime constat; quae tamen praedilectio non fuit cum animo invidioso aut pusillo. Sancte enim ac fortiter bono Societatis consuluit vir integerrimus, seu puritati doctrinae invigilando, seu perfectae regularum observantiae studendo, seu Patres Generales ipsos de iis quae minus recte agi viderentur, ore libero monendo, ut accidit in materia caeremoniarum sacrarum non satis accurate observatarum. 6. Denique constantem fuisse Bellarmini amorem in Societatem Iesu, tum sollicitudo illa qua, morti proximus, movebatur sese recipiendi ad domum novitiatus Sancti Andreae, tum ultima verba quae de Societate in suo testamento pie scripsit, mire testantur. Nec mirum, rumore quodam apud Mediolanenses subinde sparso, de quadam illius ad religionem Carmelitarum discalceatorum amplectendam propensione, omnibus viribus contradixisse Beatum illum ac pronuntiasse, a se propriam vocationem in quamcumque aliam nullo modo commutatum iri. |
|---|---|
| Contains: | Enthalten in: Gregorianum
|