PERSONNE ET PERSONNALISATION
Agitur non de persona in genere, sed de persona humana, et quaeritur in quonam praecise consistat esse personale hominis et quaenam sit ejus propria conditio. Initium sumitur a definitione Boetii, secundum quam esse personale in aliqua perfectione subsistendi consistit quae a rationalitate naturae p...
| Main Author: | |
|---|---|
| Format: | Electronic Article |
| Language: | Italian |
| Check availability: | HBZ Gateway |
| Fernleihe: | Fernleihe für die Fachinformationsdienste |
| Published: |
Edizioni Studio Domenicano
1949
|
| In: |
Divus Thomas
Year: 1949, Volume: 52, Pages: 161-178 |
| Online Access: |
Volltext (lizenzpflichtig) |
| Summary: | Agitur non de persona in genere, sed de persona humana, et quaeritur in quonam praecise consistat esse personale hominis et quaenam sit ejus propria conditio. Initium sumitur a definitione Boetii, secundum quam esse personale in aliqua perfectione subsistendi consistit quae a rationalitate naturae provenit. Ex analysi operationis humanae quatenus haec est culturae productiva et e comparatione hujus operationis cum activitate etiam spontanea entium infra-humanorum ostenditur operationem homini propriam procedere non ex influxu necessitante propriae naturae ab aliis forsan generantibus ad unum praedeterminatae, sed ab ipso homine. Quod quidem confirmatur ex imprevisibilitate et historicitate modi se gerendi entis humani. Hujus operationis homini propriae principium determinativum ipse homo desumit ab ordine objectivo et absoluto entis ad quem sua cognitione intellectiva sese convertit. Animalia e contra ad ilium ordinem objectivum et absolutum entis non accedunt, sed ad medium in quo vivunt eorum ad unum praedeterminata natura referuntur, nec illud apprehendunt nisi relative et quatenus pro eorum appetitu biologico momentum habet. Exinde intelligitur quod operatio humana culturae productiva viam indefiniti progressus incedit, cum e contra activitas entium infra-humanorum, etiam animalium superiorum, jugiter quasi fixa permaneat. — Omnia igitur entia infra-humana activitatem non habent nisi ab aliis entibus mundi corporei mutuatam. Quod quidem valet etiam de eorum activitate sic dicta spontanea, cum naturam, a qua haec procedit, tamquam ad unum praedeterminatam ab aliis quoque generatione accipiant. Aguntur proinde potius quam agant. Solus homo in mundo corporeo ipse operatur, cum solus ille ab influxu necessitante suae naturae sese liberare valeat. Et cum solus homo inter omnia mundana vere propriam habeat operationem, solus homo quoque vere sibi proprium habet esse. Agere enim sequitur esse. Corporea infra-humana e contra esse habent utique in seipsis, at nonnisi cum aliis corporeis omnibus cum quibus generatione essentialiter colliguntur quasi partes totius mundi corporei. In illa autem appropriatione essendi in rationalitate fundata ontologice consistit personalitas. — Est tamen homo ens finitum. Quapropter esse ejus personale non est nisi actus primus actuatione secunda egens. Immo est etiam ens corporeum, quo fit ut actuatio illa secunda apud ipsum per modum motus seu evolutionis progressivae contingat. Et quia ut persona proprium suum modum operandi determinat nec influxui neccessitanti suae naturae submittitur, capax est homo ut actationem secundam sui esse personalis quoque recuset. — Ubi vero completur actuatio illa secunda secundum triplicem relationem sese evolvit: nempe ad res mundi corporei, qua homo tamquam instrumenta suae personalis actuationis assumit ; ad alios homines, cum quibus homo in societate secundum normam justitiae et praesertim amoris personaliter convivere debet ; ad Deum denique, a quo homo suae personalis actuationis ultimatim consolidationem accipiat oportet. |
|---|---|
| Contains: | Enthalten in: Divus Thomas
|