| Resumo: | I. Ex Glossa ordinaria theologia saeculi duodecimi novit axioma postmodum celebre Sancti Augustini : « Ministerium baptizandi dedit servis suis Christus, potestatem autem retinuit sibi, quam, si vellet, poterat servis suis dare ». 2. Petrus Lombardus in Sententiis suis diffuse discutit quaestionem, quaenam fuerit ista potestas et solvit concedendo Deum potuisse servis dare potentiam dimittendi peccata, non ipsam eandem, qua ipse potens est, sed potentiam creatam, qua servus posset dimittere peccata non ut auctor remissionis, sed ut minister nec tamen sine Deo auctore. Glossatores Sententiarum necnon celebres magistri ut Petrus Pictaviensis, Petrus Manducator, Udo hanc eandem doctrinam defendunt et ampliant; alii, ut Simon Tornacensis, auctor quidam anonymus quaestionum priorum codicis Rawlinson C 161 Bibliothecae Bodleianae Oxoniensis, auctor anonymus Summae Cod. Vat. lat. 10754 necnon plures alii ad idem inclinant. Quae sententia tandem a magistris magnis saeculi tertii decimi omnino recipitur. 3. Aliqui, inter quos doctores iuris canonici, praeeunte Gilberto Porretano, distinguunt inter potestatem auctoritatis, preminentie (excellentie, dignitatis) et ministerii — quae distinctio prima vice a Petro Cantore proponitur - dignitas (excellentia) diverse a diversis declaratur et definitur. Ipsum schema primo a Petro Cantore statutum augmentatur usque ad tempora Sancti Thomae Aquinatis. 4. Omnes auctores tamen in hoc conveniunt de facto tantum ministerium administrationis sacramentorum esse servis concessum, non tamen potestatem remittendi peccata quoad culpam.
|
|---|