ROMANORUM PONTIFICUM DECRETA VEL GESTA: DIE PSEUDOISIDORISCHEN DEKRETALEN IN DER PAPSTGESCHICHTE DES PSEUDO-LIUDPRAND

Quaeritur qualis textus Ps.-Isidori adhibitus sit ab auctore opusculi De vitis Romanorum Pontificum quod Luitprando adscribebatur. Eum cognovisse versionem breviorem (A 2) quae affinis est manuscriptis Sangall. 670 et Colon. 114, certum est. Ei notum erat manuscriptum quoddam etiam versionis longior...

Full description

Saved in:  
Bibliographic Details
Main Author: JASPER, DETLEV (Author)
Format: Electronic Article
Language:German
Check availability: HBZ Gateway
Fernleihe:Fernleihe für die Fachinformationsdienste
Published: Ed. Pontificia Univ. Gregoriana 1975
In: Archivum historiae pontificiae
Year: 1975, Volume: 13, Pages: 85-117
Online Access: Volltext (lizenzpflichtig)
Description
Summary:Quaeritur qualis textus Ps.-Isidori adhibitus sit ab auctore opusculi De vitis Romanorum Pontificum quod Luitprando adscribebatur. Eum cognovisse versionem breviorem (A 2) quae affinis est manuscriptis Sangall. 670 et Colon. 114, certum est. Ei notum erat manuscriptum quoddam etiam versionis longioris quia adhibet partes quae inveniuntur nonnisi in textu pleno Ps.-Isidori. Hic textus longior saepe cohaeret cum versione C eiusdem Ps.-Isidori, cuius redactio ponitur a P. Hinschius versus medium saec. 12. Opusculum Ps.-Luitprandi corroborat theoriam secundum quam formae versionis C iam extabant secunda medietate saec. 11. Insuper ostenditur quomodo methodus Ps.-Luitprandi cum citationibus desumptis simul ex Libro Pontificali et ex Ps.-Isidoro correspondeat traditioni quae sat saepe occurrit tempore medii aevi prioris. Contre l'hypothèse de H. Modrek selon laquelle le texte connu comme les « Dictatus d'Avranches » aurait été composé dans la curie romaine entre les années 1075-1085, et même par Grégoire VII ou du moins avec son approbation, on soutient ici qu'il est plus probable que le texte a été composé après la mort du pape. Car l'auteur de ces « Dictatus d'Avranches » ne paraît pas retenir le droit de déposer les rois, droit fermement revendiqué par Grégoire VII, et semble donc suivre la ligne que les Grégoriens ont adoptée après la mort du pape. On peut en effet faire ressortir des sources que du vivant de Grégoire VII le droit de déposer les rois avait perdu de plus en plus de son importance, en sorte qu'après la mort de Grégoire on ne parlait plus de ce droit.
Contains:Enthalten in: Archivum historiae pontificiae